Արագածավանի #2 գյուղական դպրոցի դահլիճում ենք, որ վերանորոգվել է 2016 թվականին։ Ժակ Սրապյանը ՔՈԱՖ-ի շրջանավարտ է։ Հիմնանորոգված դահլիճի բեմում խաղացել է Օսկար Ուայլդի «Ինֆանտայի ծննդյան օրը» պիեսում․ հենց նա է մեզ ուղեկցում դպրոցում շրջելիս ու մի տեսակ կարոտով է նայում դպրոցի պատերին, որոնք պահում են իր դպրոցական կյանքի ամբողջ պատմությունը։

Պատկերը նույնն է։ Տարիներ են անցել։

2014. Ժակ Սրապյանը Արագածավանի #2 դպրոցի դահլիճում՝ մինչ ՔՈԱՖ-ի կողմից վերանորոգվելը։

2020. Ժակը Արագածավանի #2 դպրոցի վերանորոգված դահլիճում։

Թատերախմբում ներգրավված էին նաև հաշմանդամություն ունեցող երեխաներ, ովքեր այլ կերպ հնարավորություն չէին ունենալու սոցիալական շփում պահելու իրենց տարեկիցների հետ, զարգացնելու հաղորդակցական հմտությունները, դառնալու ինքնավստահ, միայնակ հանդես գալու բեմին։ «Բազմաթիվ ընկերներ ձեռք բերեցի թատերախմբում ու սկսեցի հասկանալ, որ ամեն մեկս էլ յուրովի առանձնահատուկ ենք»,- ասում է Ժակն ու վստահեցնում, որ ծրագրի շնորհիվ ընդլայնվել է իր ու իր ընկերների մտահորիզոնը։ Ամեն մեկն իր համար վերաիմաստավորել է ներառականության ու բազմազանության ընկալումները։

Հայաստանի ֆրանսիական քոլեջի երկրորդ կուրսեցի Ժակը հաճախ է հետադարձ հայացք նետում՝ երախտագիտությամբ արժևորելով անգլերենի «Աքսեսի» տված գիտելիքներն ու ստեղծարար գրի «Bloom» ծրագրով գրավոր խոսքը հղկելու հնարավորությունը։ «Չեմ էլ ուզում պատկերացնել, թե ով կդառնայի ես, եթե չլիներ ՔՈԱՖ-ը»,- համեստորեն խոստովանում է նա։

Ժակը հաճախ է մտածում Արագածավանի առաջընթացի մասին ու հասկանում է, որ ՔՈԱՖ-ը միայնակ չի կարողանա անել դա։ «Թեև քոլեջս Երևանում է, ու շատ եմ սիրում քաղաքի կյանքը, բայց ոչինչ չեմ փոխի գյուղի մեր տան ետնաբակում՝ խաղաղության ու կանաչների մեջ գիրք կարդալու իրաղության հետ»,- խոստովանում է ժակը, ում ամենասիրելի գիրքը Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենություննն» է։

ՔՈԱՖ-ի արժանի շրջանավարտը հիմա բազում փորձարկումների փուլում է՝ նոր մասնագիտություն, հոբբիներ, ապագա բիզնես պլաններ, որ գտնի իր ճանապարհը։ «Մի բան հաստատ է․ հենց որ ֆինանսապես անկախ լինեմ, ներդրում եմ անելու ՔՈԱՖ-ի գործում, քանի որ հստակ գիտեմ նրա ծրագրերի իրական ազդեցությունը»։