Օձուն տանող ամեն մի ոլորան հաղթահարելուց հետո թվում է՝ մի քիչ էլ, ու ձեռքդ կհասնի ամպերին։ Վերևում կղմինդրե տանիքներով տներ են և մինչեւ ձորի պռունկը ձգվող ցորենի, եգիպտացորենի ու արևածաղկի անծայր դաշտեր։
Իսկ հեռվում սարեր են՝ բարձր ու տեղ-տեղ լերկ։ Լեռնային արահետները տանում են դեպի գյուղի հին եկեղեցիներն ու մատուռները։
Խորհրդային տարիներին արդյունաբերական համարվող Օձունն այսօր ապրում է գյուղատնտեսությամբ ու զբոսաշրջությամբ։
Խորը շունչ քաշեք (օդն այստեղ իրոք անմահական է) ու գնացինք թափառելու գյուղում…
