44-օրյա պատերազմի յոթերորդ օրը, երբ արդեն Շուշիի մոտակա անտառում պատսպարվելն այլևս ապահով չէր, ու օրեցօր անհնար էր դառնում մանկական կեր հայթայթել նորածին երեխայի համար, Միքայել Ուլիխանյանը իր բազմանդամ ընտանիքը Շուշիից տարհանեց Գորիս։ Կարճ ժամանակ հետո տեղափոխվեցին Երևան, այնտեղից էլ Դիլիջան։
Այսօր 7 հոգուց բաղկացած Ուլիխանյանների ընտանիքը ապրում է Տավուշի մարզի Աղավնավանք գյուղում։
Վարձակալած գյուղական տունը չունի կոմունալ պայմաններ, ինչը ավելի է դժվարացնում 5 անչափահաս երեխաների խնամքը։
«Շուշիում մենք մեծ սեփական տուն ու տնամերձ հողատարածք ունեինք։ Ջերմոց ու այգի էի դրել, հավեր էինք պահում»,-պատմում է Միքայելը, ով ընտանիքի հետ Արցախ է տեղափոխվել 1990-ականներին Կիրովաբադից (հայկական պատմական Գանձակ քաղաքը, որն այսօր Ադրբեջանի կազմում է)։
Բազմազավակ հայրը վստահեցնում է, որ մինչև պատերազմի ավարտը Շուշիում իրենց տունը կանգուն էր ու չի տուժել ռմբակոծությունից։ Վերջին 30 տարվա ամբողջ ստեղծածը մնացել է Շուշիում։
42 տարեկանում Միքայելը երկրորդ անգամ տուն-տեղ է կորցրել ու այսօր երազում է սեփական անկյուն և փոքր հողակտոր ունենալու մասին, որտեղ կկարողանա նորից ծառ տնկել ու փայտափորագրման արհեստանոց հիմնել։
