22 տարի առաջ Վանյանները դափ-դատարկ Երևանից հայտնվել են Արցախի Քաշաթաղի շրջանի Ծաղկաբերդ գյուղում։ Այս տարիների ընթացքում տուն-տեղ են դրել, տնտեսություն հիմնել, բայց պատերազմի հետևանքով նորից հայտնվել են կոտրած տաշտակի առաջ։
«Հոկտեմբերի 17-ին ստիպված թողեցինք գյուղը։ 20 րոպեում հավաքվեցինք
ու դուրս եկանք՝ վերցնելով միայն հեռուստացույցը, երեխաների նվագարկիչն ու չորս վերմակ։ Մտածում էինք շուտով հետ կգանք»,-պատմում է Արսեն Վանյանը։
Հարսը՝ Բավականը, երեք անչափահաս երեխաների հետ ավելի շուտ է տարհանվել գյուղից։ Դուրս գալուց էլ միայն երեխաների համար մի պայուսակ շոր է վերցրել ակնկալիքով, որ ուր որ է հետ կվերադառնան։
Ծաղկաբերդը գրավելուց առաջ վերջինը տանը եղել է Բավականի ամուսինը՝ Արմանը, ով հասցրեց վերցնել միայն կարևոր փաստաթղթերն ու ընտանեկան ալբոմը։
Որոշ ժամանակ հարազատների մոտ հյուրընկալվելուց հետո 7 հոգուց բաղկացած Վանյանների ընտանիքը ժամանակավորապես հաստատվել է Լոռու մարզի Շահումյան գյուղում։
22 տարի անց նրանք երկրորդ անգամ կյանքը ստիպված են սկսել զրոյից։
