Հերոսը։ Նոր հերոսը։ Հերթական հերոսն անմահացած։
Իսկ մենք ուզո՞ւմ ենք հերոսներ ունենալ։
Սահմանին, թե թիկունքում՝ պատերազմն անցնում է բոլորի կողքով։ Այն թողնում է հարյուրավոր չլսված պատմություններ, դառը հրաժեշտներ, վերջին զանգեր, բաղձալի վերադարձեր, քաղցր հիշողություններ ու վերքեր, որ դժվար թե սպիանան։
Հայոց պատմության դասերին սովորել ենք շատ պատերազմների մասին, սերտել թվականները, զոհերի թիվը և այն թագավորների անունները, որոնք գրքերում հերոսների և հաղթանակի խորհրդանիշներ են։ Հիմա, երբ ինքներս ենք պատերազմ ապրում, ամեն մի նոր զոհի մասին բոթը հարվածում է մեզ։
Իսկ ո՞վ է հերոսը պատերազմի ժամանակ․
- Զինվորները, որոնք իրենց կյանքի գնով պայքարում են հանուն հայրենիքի ու իրենց սիրելիների պաշտպանության համար, ընկնում են, կանգուն մնում, ում բախտն է բերում, ովքեր չէին էլ պատկերացնում, որ կարող են հերոսություն անել,
- բժիշկները, որոնք կռվում են կյանքի համար այլ ճակատումւ, ր փրկում են կյանքեր, կռիվ տալիս ամեն մի հերոս զինվորի հետ՝ վտանգելով իրենց կյանքը շարունակ ռմբակոծվող քաղաքներում ու գյուղերում
- սոցիալական ակտիվիստները, որ ինքնակազմակերպվում են, հավաքագրում սնունդ ու ապրանքներ՝ սահման ուղարկելու և տեղահանված ընտանիքներին օգնելու համար,
- տեղեկատվական պատերազմում կռվողները, որ բառերն ու կեղծ էջեր բողոքարկելը դարձրել են զենք՝ որ կստիպի աշխարհին իմանալ ճշմարտությունն ու ձեռքերը ծալած չնստել,
- Սփյուռքը, որ ամեն անգամ դառնում է մի բռունցք ու ցույց տալիս, որ «Անապատ ուղարկեք նրանց առանց հացի ու ջրի։ Այրեք նրանց տներն ու եկեղեցիները։ Հետո տեսեք` արդյո՞ք նրանք նորից չեն ծիծաղի, երգի եւ աղոթի: Եթե նրանցից երկուսը հանդիպեն աշխարհում, կտեսնեք՝ նրանք նոր Հայաստան կստեղծեն» (Վիլյամ Սարոյան):
Յուրաքանչյուր ոք, ով կատարում է իր պարտականությունն ու աշխատանքը պատասխանատվության բարձրագույն զգացումով և նվիրվածությամբ, հերոս է: Մենք բոլորս հերոսներ ենք այնքանով, որքանով մեր «խրամատներում» կատարում ենք մեր ամենօրյա գործը:
Ուրեմն՝ մի՞շտ պիտի հերոսներ լինենք։
